Rozdział 2 : Pociąg cz.2

Osłupieli. Halt ciągle był na podłodze, chyba tylko dlatego Liliana się otrząsnęła, bo przecież nikt oprócz małych dzieci nie patrzy na nią z dołu. Choć kiedy ostatnio widziała Halta był wzrostu równego z nią. Liliana podała chłopakowi rękę, ten przyjął ją i podniósł się.

– Przepraszam. Nie zauważyłam cię – powiedziała Liliana, po czym dodała – nie urosłeś jakoś bardzo.

– Od ciebie i tak jestem wyższy – uśmiechnął się Halt.

– Musisz przyznać, że jeśli o to chodzi to nie jest to trudne.

Roześmiali się serdecznie. Liliana nigdy nie miała kompleksów co do swojego wzrostu i nie przeszkadzały jej żarty na ten temat.

– Znasz tu jakichś ludzi? – spytała dziewczyna.

– Właściwie to ze szkoły, czy podwórka to nie, ale już się trochę zaznajomiłem z ludźmi – wyszczerzył zęby w uśmiechu – a ty?

– Ja spotkałam w porcie chłopaków z 4.

– Czemu nie siedzisz z nimi w przedziale?

– Niby siedzę, ale chyba wolą towarzystwo innej dziewczyny od mojego, więc wyszłam i chyba do końca jazdy będę siedzieć na korytarzu. Tylko musze wziąć plecak i gitarę z przedziału.

– Czemu dałaś się wygonić?! Nie będziesz siedzieć na korytarzu przez kolejne 12..., nie 11 godzin, bo jedna już minęła.

– Skąd wiesz ile będziemy jechać?

– Nabyłem znajomości u starszych – Halt uśmiechnął się i rozciągnął zakładając splecione ręce za głowę. Liliana tylko pokręciła głową.

– To sama pójdziesz wygonić tą dziewczynę? Czy mam ci pomóc?

– Nie, spokojnie. Posiedzę sobie tu nawet te 11 godzin. Tylko wydostanę stamtąd mój plecak, ale na razie nie chce mi się – powiedziała Liliana i usiadła na „parapecie”, o ile wąską listwę na której ledwo się mieściła, można było nazwać parapetem, a Halt oparł się o ścianę obok niej.

– W ogóle co u ciebie? Dawno cie nie widziałam.

– Nic ciekawego. Poza tym, że jestem tu, jadę do szkoły magii i mam już kontakty w całej szkole, to chyba nic. Mam dziewczynę, chociaż w sumie to chyba – miałem. Myślałem, czy w tym roku wrócić do Młynu, do 8, do was... – głos Halta robił się coraz bardziej nieobecny.

– CZY CHCECIE COŚ KUPIĆ? – zaskrzeczała stara kobieta pchająca wózek z różnymi przysmakami. Liliana pokręciła w odpowiedzi głową, a Halt podziękował. I kobieta poszła dalej.

– Ciekawe co zastanie w przedziale, gdzie są moje rzeczy – powiedziała Liliana i roześmiali się mając różne wizje, tego co spotka kobietę.

– Nadal grasz na gitarze?

– Yhm – potwierdziła Liliana, a potem dodała – Przykro mi, wiem, że słowa mało dają, ale jestem z tobą.

– Wiem. Dzięki – powiedział Halt i przytulił się do Liliany, oczywiście na tyle, na ile to było możliwe, w momencie kiedy siedziała na parapecie, a ta objęła go rękoma. Wiedziała, że tego potrzebował.

                Rzeczywiście, Halt potrzebował przyjaciela, który go zna, lepiej niż, on sam siebie, a takim właśnie przyjacielem była dla niego Liliana, od początku.

– Lilia – wyszeptał, a ona się tylko na to uśmiechnęła.

                Pamiętała jak to się stało, ze tak ja nazywał. Kiedy byli bardzo małymi dziećmi i mówili od niedawna, ich rodzice zabrali się razem na żagle, więc automatycznie Liliana i Halt również jechali. Znali się już wcześniej i już wcześniej się razem bawili, ale dopiero wtedy poznali swoje imiona. Lilia swobodnie wypowiadała krótkie „Halt”, ale chłopiec miał problemy z wypowiedzeniem długiego imienia dziewczyny. Dodatkowo pomieszało mu się z kwiatami, o których mówił mu tata, o takich, które rosły przy brzegu i nazywały się lilie. Chłopczyk skrócił imię dziewczyny, dając jej nazwę kwiatu, którą jakimś cudem wypowiadał bezbłędnie. Od tamtej pory zawsze mówił „Lilia”, mimo ciągłych upomnień mamy, które jednak nigdy nie przekonały go do zmiany, a kiedy osiągnął wiek, w którym można mu było to wszystko wyjaśnić, tak, żeby zrozumiał, on był już zbyt przyzwyczajony do „Lilii” i „Liliana” wydawała mu się kompletnie innym imieniem i osobą. Dlatego w jego oczach „Liliana” została przechrzczona na imię kwiatu wodnego.

                To było najwcześniejsze wspomnienie Liliany i Halta. Chłopak też uśmiechał się delikatnie pod nosem, bo choć nie mogli tego wiedzieć myśleli o tym samym.

                Nagle rozsunęły się drzwi przedziału i ktoś z wnętrza zawołał Halta.

                Odczepili się od siebie, Halt mruknął „przepraszam” i kiwnął głową uśmiechając się. Liliana znała dobrze ten uśmiech.

                Kiedy chłopak zniknął za drzwiami przedziału, Liliana jeszcze przez chwilę siedziała na parapecie, a później wielkim wysiłkiem woli zmusiła się do udania się w kierunku swojego przedziału, bo choć, na parapecie wcale nie było jej wygodnie, w żadnym wypadku nie chciała wracać, tam gdzie była ta dziewczyna, wyglądająca jak lalka.

*

Liliana nie spodziewała się zastać całą tą grupę, spokojnie siedzącą i rozmawiającą, popijając herbatkę, ale jednak nie spodziewała się tego co zobaczyła.

                Większość chłopaków nie miała ani butów ani skarpetek, spora część nie miała też koszulek. Dziewczyna też nie miała butów i bluzki, a butelka cały czas była w ruchu. Gracze w ogóle jej nie zauważyli, jakby była powietrzem. Postanowiła szybko wziąć swoje rzeczy i jeszcze szybciej z nimi wyjść.

                Jednak jej plany legły w gruzach, bo w momencie, kiedy zdejmowała gitarę z górnej półki butelka wycelowała prosto w nią.

– Lil! Wystraszyłaś nas na śmierć! – zawołał Dobry, teatralnie łapiąc się za serce.

– Bywa – odpowiedziała obojętnie Liliana i już chciała wychodzić, kiedy zatrzymał ją ten słodki głosik.

– Ale przecież wskazała cię butelka! Wyzwanie to... – zaczęła dziewczyna, ale Liliana jej przerwała.

– Jakbyś nie zauważyła, to ja z wami nie gram, a na dodatek właśnie wychodzę. Pa.

– Wcześniej grałaś, więc się liczy.

– Ale teraz już nie gram – powiedziała zirytowana Liliana, czy ta dziewczyna nie potrafiła zrozumieć tak prostej rzeczy? – Zresztą poprzednio miałam wyzwanie, więc teraz prawda. Jak już musisz to pytaj szybko.

– Teraz gramy tylko na wyzwanie, jest zabawniej. I jeśli nie chcesz czegoś zrobić to oddajesz część ubrania – wyjaśniła półnaga dziewczyna. Liliana przewróciła oczami, nie chciało jej się z nikim kłócić, zrobi to durne zadanie i tyle, bywa.

– Więc, pocałuj.. – w tym momencie Liliana znów jej przerwała, naprawdę miała już dosyć tej dziewczyny.

– Nie będę całować ludzi, których znam od dziecka. – wskazała wzrokiem Korina i Edmunda.

– Nic nie szkodzi, przecież zostaje jeszcze ta trójka – dziewczyna pokazała na Simusa, Martina i Fila – więc, całujesz Simusa.

– Ludzi, których nie znam tez nie całuję.

– To dawaj bluzkę.

                Liliana westchnęła, stwierdziła, że kiepsko będzie wychodzić na korytarz bez koszulki. Przewróciła oczami zbliżyła się do Simusa i pocałowała go. Choć nikt nie widział tego dokładnie, bo zasłoniły ich jej długie włosy.

– Nic, nie widzieliśmy! Jeszcze raz!

– Nie – ucięła krótko Liliana – wykonałam zadanie wystarczy – dodała i wyszła, kątem oka zauważyła jak Simus się uśmiecha i ledwo zauważalnie podnosi kciuk do góry.

                Po wyjściu z przedziału ona tez się uśmiechnęła, „Nieźle oszukujesz” te słowa szepnął jej do ucha Simus, kiedy odsuwała się od jego twarzy.

                Spojrzała na zegarek, dopiero 10, Halt mówił, że cała droga ma trwać 12 godzin, minęły dopiero 2.

– I co ja mam robić przez 10 godzin? – mruknęła gniewnie sama do siebie i usiadła pod ścianą, zrezygnowała z niewygodnego parapetu.

                Wzięła gitarę do rąk i zaczęła stroić instrument. Później zaczęła grać, zaczęła od szant (piosenek żeglarskich), a ludzie w korytarzu zaczęli zbierać się wokół niej. W końcu zaczęli klaskać i prosić o wykonywanie specjalnych utworów. W ten sposób pociąg słuchał przebojów Czerwonych Gitar, Breakout i Hawkwind, zespołów, które grały rockową muzykę.

                Mijały godziny i Liliana w końcu, mimo protestu tłumu odłożyła gitarę. Za chwilę już podchodzili do niej ludzie. W ten sposób poznała grupkę sportowców, z którymi żartowała przez długi czas. Potem rozmawiała z wieloma ludźmi, między innymi z dziewczynami zajętymi tylko sobą i swoją reputacją. Na szczęście szybko się od nich uwolniła.

                Wreszcie została znów sama na korytarzu. Usiadła pod ścianą i otworzyła „Zwiadowców”*, jedną ze swoich ulubionych serii. Czytała ich już wiele razy, ale zawsze do nich wracała i za każdym razem mogła w nich znaleźć coś innego.

                Podszedł do niej jakiś chłopak, ale ona tego nie zauważyła. Była w innym świecie, w innych realiach, z daleka od pociągu, w którym się znajdowała. Przemierzała szlaki skutej lodem Skandii, brała udział w bitwie przeciw Temudżynom, otaczały lasy iglaste i zabudowania Hallasholmu. Nie było jej w pociągu, nie widziała chłopaka, z mocno kręconymi, ciemnymi włosami do ramion, który stał nad nią. Dopiero kiedy ten chłopak zaczął delikatnie potrząsać jej ramieniem, zorientowała się, że nie mam jej w tym książkowym świecie i jak zawsze, kiedy tak się działo, ogarnął ją bezgraniczny smutek i cicha dobijająca świadomość, że nigdy nie będzie TAM, a mimo to do TEGO ŚWIATA też nie pasuje.

                Podniosła oczy na ciemnowłosego.

– Hej – powiedział, po czym usiadł koło niej – czytasz „Zwiadowców”.

– Tak – odezwała się Liliana, nadal trochę zdezorientowana, tą nagła zmianą świata i ciągle smutna.

– Jestem od ciebie dalej. Czytam już „Czarnoksiężnika z Północy” – powiedział z lekką dumą.

– Super, z tym, że ja czytam całą serię już, szósty...siódmy raz – Liliana zgasiła entuzjazm chłopaka.

– Cicho! – odpowiedział ciemnowłosy z wyrzutem, a jednak się uśmiechał – nie odbieraj mi satysfakcji!

– Słyszałem ja grałaś, nieźle ci idzie, skąd znasz Hawkwind? Nie jest zbyt dostępny teraz w Polsce, bo wiesz..

– Dzięki. Wiem, powiedzmy, że mam kontakty – uśmiechnęła się, bardzo się cieszyła, że miała rodzinę w innych krajach.

– Szczęściara – mruknął. Przez długi czas rozmawiali o muzyce.

                Kiedy Liliana spojrzała na zegarek, wskazówki wskazywały 15:30. Minęło już sześć i pół godziny podróży. Nie mogła się doczekać widoku zamku.

– A w ogóle, to Korin jestem.

– Kolejny! Ile was tu jest?!

– Czyli poznałaś już Korina – chłopak uśmiechnął się szeroko.

– Taa...

– Cóż za entuzjazm w twoim głosie – zakpił Korin.

– Yyy... Nie – odpowiedziała Liliana z uśmiechem, a za chwilę oboje tarzali się po podłodze ze śmiechu i trwałoby to dłużej, gdyby z przedziału nie wyszedł, nikt inny jak właśnie Korin i Simus i podeszli do Liliany. „Zmutowany” trącił Dobrego łokciem w bok, żeby zaczął mówić.

– Yyy... Lil, bo no... my...y ... stwierdziliśmy, że... y.. to, że cię.. y ..

– Olaliście? – podsunęła ze zirytowaniem wypisanym na twarzy Liliana.

–NotakTobyłoniefairwobecciebieiprzepraszamy.WróćdonasmaszmiejsceprzyoknieaTinyjużniemawnaszym przedziale – Dobry powiedział to tak szybko, że Liliana ledwo rozróżniał słowa.

– Po co? Mnie tu wygodnie. Tina poszła do kogoś innego? Jak mi szkoda – rzuciła kpiąco Liliana.

– Ej! Sami ja wyprosiliśmy – wtrącił z oburzeniem Simus, a Liliana na te słowa tylko uniosła jedną brew. Widząc sceptyczna minę dziewczyny dodał – Mi nie wierzysz?

– Tak – odpowiedziała obojętnie Liliana. Simus udał, że jest mu bardzo przykro i słowa Liliany dotknęły go tak bardzo, ze od teraz stanie się zupełnie innym człowiekiem. Na ten widok dziewczyna nie była w stanie się nie uśmiechnąć.

– No cóż trudno. W każdym razie SAMI wygoniliśmy Tinę i teraz prosimy cię, żebyś do nas wróciła – powiedział Simus, zdecydowanie kładąc za duży nacisk na słowo „sami”.

– Po co?

– Prosimy – powiedzieli chórem Dobry i Simus.

– Czemu wam tak zależy?

– Dlaczego nie wierzysz, że robimy to dlatego, że cię lubimy? – zapytał Dobry, a na te słowa brew Liliany powędrowała jeszcze bardziej do góry.

– No chodź.

– Patrz jak ładnie proszą. Może połamiesz im za to żebra? – dołączył się do rozmowy Korin z kręconymi włosami.

– Ja nie łamię ludziom żeber! – zaprzeczyła, może zbyt głośno Liliana.

– To dlaczego Korin – tu wskazał na Dobrego – podczas czekania w Porcie, leżał, a Edek nie był w stanie wydusić choćby słowa? – uśmiechnął się od ucha do ucha długowłosy Korin.

– Może lubią? Kto ich tam wie? Nigdy nie lubiłeś leżeć w porcie na ziemi?

Wszyscy się roześmiali.

– Chodź, prosimy – znów powiedzieli chórem Dobry i Simus.

– Idź, co ci szkodzi? – dołączył się długowłosy.

– O co się założyliście?

– My?! O nic. Nigdy w życiu! Zwyczajnie pragniemy twojego towarzystwa.

– Czemu jakoś ci nie wierzę? – spytała Lil, przewracając oczami i krzyżując ręce.

– Nie wiem – odparł z mina niewiniątka Dobry.

– To było pytanie retoryczne, a ty doskonale wiesz czemu.

– Chodź – Dobry zatupał nogami jak dziecko. Liliana znów przewróciła oczami, ale się nie podniosła, w sumie była bardziej rozbawiona całą sytuacją i ledwo powstrzymywała uśmiech.

– O ile się założyliście?

– O nic, naprawdę, zresztą, jeśli nie chcesz pójść sama to ci pomożemy. Simus, dajemy – powiedział Dobry i w tym  momencie podeszli do dziewczyny i podnieśli ją. Teraz już nikt nie mógł powstrzymać uśmiechu.

– Dobra, puśćcie mnie, bo inaczej spełnię groźbę Korina – mówiła z uśmiechem Liliana, a chłopcy również z uśmiechami powili opuścili ją.

– To chodź.

– A o co się założyliście?

– Chcieliśmy się pozbyć Tiny, ale ona nie chciała, więc musieliśmy ją „przekupić”. No i jeśli wrócisz to ona sobie pójdzie, a jeśli nie to wszyscy oddajemy jej to co mamy na sobie.

– Hm.. to chyba jednak zostaje – odpowiedziała, po krótkim zastanowieniu Liliana z wielkim uśmiechem na twarzy, na co Korin długowłosy parsknął śmiechem, a gdy dodatkowo zobaczył wytrzeszczone oczy i opuszczone szczęki chłopaków, roześmiał się w niebo głosy.

– Prosimy, błagamy... – zaczęli mantrę Simus i Dobry. Liliana nie wytrzymała i dołączyła w śmiechu do Korina (długowłosego).

– No dobra – powiedziała Liliana, kiedy udało jej się opanować śmiech – przecież nie mogłabym tak bardzo skrzywdzić..

– Dziękujemy! Widzisz wiedziałem, ze nas lubi i się o nas troszczy – przerwał Lilianie Dobry zanim zdążyła dokończyć.

– Świata – dokończyła dziewczyna i znów wraz z Korinem tarzali się po podłodze. Miny Simusa i Dobrego były nie zapomniane.

                Liliana jeszcze przez chwilę rozmawiała z Korinem, a potem poszła do przedziału.

                Pierwsze na co zwróciła uwagę była mina Tiny, wyglądała jakby chciała zabić wszystkich w koło, ale za chwilę wyszła wyprostowana i nawet nie obdarzyła nikogo spojrzeniem, a na koniec trzasnęła drzwiami.

                Liliana spojrzała po chłopcach, po czym cała szóstka zaczęła się śmiać.

                Liliana usiadła i zaczęli rozmawiać, żartować i opowiadać sobie historie, przodowały opowieści z wakacji, które Liliana, Dobry i Edmund spędzili razem. W pewnym momencie do ich przedziału zajrzała kobieta z wózkiem z jedzeniem. Złożyli się na różne słodycze i kanapki. W dalszej drodze ich czynności wzbogaciły się tylko o jedzenie, kiedy już się ściemniało Edmund nagle przerwał rozmowę i wskazał za okno.

– Patrzcie!

                Ich oczom ukazał się wielki zamek.

______________________

*Kolejna niezgodność - Zwiadowcy.

Pierwszy w pełni ukończony rozdział chce zadedykować Pani Łapie, jako pierwszej czytelniczce, choć nie wiem, czy nadal tu jest. Może to co piszę nie jest specjalnie dobre, ale lubię pisać, więc internet będzie jeszcze przez długi czas zaśmiecany przeze mnie.